تفسیر کاربردی مرقس باب14

۳۵-۳۶ عیسی شخصا هر وسوسۀ شناخته شدۀ بشری را تجربه کرد (عبرانیان ۴: ۱۵). اما چیزی بیش از آن را نیز تجربه کرد. ما هرگز نخواهیم توانست رنج و عذابی را که او متحمل شد، درک کنیم. وی انسان بی گناهی بود که به جای ما ایستاد و مجازات گناهمان را که موت و جدایی از خدا بود، بر خود گرفت (رومیان ۶: ۲۳). مسیح، قربانی گناه ما بود (رومیان ۸: ۳). پسر بی گناه خدا برای ما گناه شد (دوم قرنتیان ۵: ۲۱). مسیح مرگ را به خاطر همگان چشید (عبرانیان ۲: ۹)، تا بوساطت موت، صاحب قدرت موت یعنی ابلیس را تباه سازد (عبرانیان ۲: ۱۴). مسیح به واسطه مرگ خود، نجات را برای تمام آنانی که با ایمان به سوی او می‌آیند، امکان پذیر ساخت (رومیان ۵: ۸-۱۰). 

ابتدا عیسی دعا کرد تا آن ساعت، یعنی موت و جدایی اش از خدا، از او بگذرد. گویی می‌خواست بپرسد که آیا طریق دیگری برای نجات انسانها وجود داشت؟ آیا برای خدا ممکن نبود راه دیگری برای نجات بشر بیندیشد؟ به همین جهت، گفت: «ابا پدر همه چیز نزد تو ممکن است». 

عیسی دعا کرد و گفت: «این پیاله را از من بگذران». این «پیالۀ» غضب خدا بود (اشعیا ۵۱: ۱۷؛ مرقس ۱۰: ۳۸). خواستۀ شخصی مسیح این بود که بر روی صلیب نمیرد. او با وجود اینکه پسر خدا بود، تمایل بشری اش با خواست خدا تفاوت داشت. بنابراین دعا کرد تا از چنین مرگی معاف گردد. اما بعد از این دعا، خود را مطیع ارادۀ خدا نمود: «اما نه به خواهش من بلکه به ارادۀ تو». عیسی با اطاعت از ارادۀ خدا، بر شیطان پیروز شد و بر وسوسۀ فرار از مرگ چیره گردید. در اینجا، عیسی برای ما سر مشقی به جای می‌گذارد تا ما نیز در تمامی امور، ارادۀ خدا را بطلبیم نه ارادۀ خود را.